Oξέα όπως το υδροχλωρικό, HCl, το θειικό, H 2 SO 4 , και το νιτρικό 
οξύ, HNO 3 , όταν διαλύονται στο νερό ιοντίζονται και όλα τα μόριά τους δίνουν ανιόντα και κατιόντα. Αποτέλεσμα συτού είναι στο διάλυμα που προκύπτει να υπάρχουν μόνο τα ανιόντα και τα κατιόντα και όχι μόρια του οξέος.
Αυτό δε συμβαίνει σε όλα τα οξέα. Έχει διαπιστωθεί πειραματικά, ότι στην περίπτωση πολλών οξέων μόνο ένα μικρό ποσοστό των μορίων τους δίνει ιόντα. Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι το οξικό οξύ.
Όταν το οξικό οξύ διαλύεται στο νερό μερικά μόνο μόριά του ιοντίζονται σύμφωνα με την εξίσωση:
ενώ τα υπόλοιπα μόρια παραμένουν ακέραια στο νερό.
Το οξικό οξύ, όπως και όλα τα οξέα με παρόμοια συμπεριφορά, ονομάζονται 
ασθενή οξέα, ενώ αυτά που διίστανται πλήρως ισχυρά οξέα.
Τα ασθενή οξέα έχουν όλες σχεδόν τις ιδιότητες των οξέων, αλλά τις εκδηλώνουν πιο ήπια σε σχέση με τα ισχυρά. Έτσι ενώ το υδροχλωρικό οξύ που είναι ισχυρό οξύ όταν πέσει σε ένα δραστικό μέταλλο αντιδρά και παράγεται υδρογόνο, το οξικό οξύ (ξίδι)που είναι ασθενές οξύ δεν αντιδρά.