Ο Θαυμαστός Κόσμος της Χημείας

Μερικά οξέα είχαν ήδη παρασκευαστεί από τις αρχές του 13ου αιώνα.
Το θειικό οξύ παρασκευάζονταν από τη διάλυση σε νερό των ατμών που προέκυπταν από τη θέρμανση του πράσινου βιτριολίου (μια ένωση του σιδήρου με θείο και οξυγόνο). Γι' αυτό το λόγο το θειικό οξύ πήρε το όνομα "βιτριόλι".

Η θέρμανση ενός μίγματος βιτριολίου με νίτρο (μια ένωση του καλίου με άζωτο και οξυγόνο) έδινε ατμούς οι οποίοι όταν διαλύονταν στο νερό έδιναν το οξύ.

Η προσθήκη αμμωνιακού άλατος (ένωση της αμμωνίας με χλώριο) στο νιτρικό οξύ έδινε το "βασιλικό νερό" (aqua regia), που ονομάστηκε έτσι γιατί μπορούσε να διαλύσει το χρυσό.

Το αέριο υδροχλωρικό οξύ ήταν επίσης γνωστό κατά το μεσαίωνα.
Παρασκευάζονταν από την επίδραση πυκνού θειικού οξέος σε μαγειρικό αλάτι και η διάλυσή του στο νερό έδινε διαλύματα του οξέος. Γι' αυτό ονομάζονταν και "σπίρτο του άλατος". Η ονομασία αυτή ήταν η εμπορική του ονομασία μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Οι αλχημιστές βέβαια δεν είχαν στη διάθεσή τους χημικούς τύπους για το συμβολισμό των χημικών ενώσεων. Έτσι χρησιμοποιούσαν σύμβολα όπως τα παρακάτω.

	Aqua fortis Ακουαφόρτε Νιτρικό οξύ
	Aqua regia Βασιλικό νερό
	Vitriol Έλαιο του βιτριολίου Θειικό οξύ
	Acidum salti Σπίρτο του άλατος Υδροχλωρικό οξύ
	Αcetum Ξίδι Οξικό οξύ